یکی از خوبیای زندگی همین کوتاه بودنشه. آدما تا سننشون زیاد میشه شروع میکنن به حسرت خوردن برای شانسای زیاد موفقیتی که داشتن و کارایی که اگه سمتش میرفتن زندگیشون متحول میشد. خیلیا حتی بعد از شصت هفتاد سال نمیفهمن یه آدم میتونه تو خیلی از زمینه ها استعداد نداشته باشه. آدم باید اولین کاری که میبینه توش موفقه رو دو دستی بچسبه و ادامه بده...